Tom vertelde tijdens een van de Wake Up Courses laatst over overvloed. En over hoe de meeste mensen kijken naar tekort. Een tekort aan alles. Aandacht, liefde, pleepapier, koffie, werk, geld, alles. De vraag kwam natuurlijk, hoe creëer ik dan overvloed? Door je te richten op overvloed. Door te kijken naar wat er wel is. Nou is dit iets wat in alle spirituele boekjes staat maar toch kijken de meeste mensen niet naar wat er wel is. Heel soms. Als ze op vakantie zijn of eventjes genieten van iets. Dan wel ja. 'Wat hebben we het toch goed', hoor je dan. Of als er iets ellendigs op tv is. Dan staan ze 'weer eventjes stil bij wat ze hebben'. Maar zelf overvloed creëren... hoe dan.
Tom gaf verschillende voorbeelden maar wat bij mij binnenkwam was het simpelste voorbeeld ever. Als iets op raakt vul het dan gelijk bij. Pleepapier bijna op? Bijvullen. Suiker bijna leeg? Bijvullen. Geen reservevoorraad meer in je voorraadkast? Bijvullen. Koffiebus leeg? Bijvullen. Zo 'weet' je je zeker van altijd genoeg.
Vooral het voorbeeld van het koffiepotje kwam bij mij binnen. Ik maakte er altijd een sport van om de bus precies leeg achter te laten. Soort van grapje. Maar toen hij dat zei tijdens de Wake Up Course ben ik m steeds gaan bijvullen. Voor mij is leeg het moment dat ik weet dat ik de volgende keer dat ik koffie ga zetten zou moeten schrapen. Dat wilde ik niet meer. Gewoon lekker kunnen scheppen. Dus zo gezegd zo gedaan. En vorige week ineens merkte ik wat het bij mij vanbinnen had veranderd. Ik stond koffie te maken en pakte de koffiepot en was me er ineens bewust van dat ik zeker wist dat er koffie zou zijn. Dat was zoooooo lekker. Niet meer dat onbehagelijke 'ik hoop maar dat er genoeg is nog', en 'oh als ik het maar niet weer tref dat IK hem weer moet bijvullen'. En ik merkte ineens ook wat daar allemaal voor slachtofferschap onder zat. Dat IK steeds degene zou zijn die hem moest bijvullen. Dat anderen natuurlijk te beroerd zouden zijn om het even te doen. Wat in de praktijk gewoon totaal niet waar is. Tom vult namelijk altijd gelijk bij wat leeg raakt en ook mijn dochter vult de koffie gewoon bij als die op raakt. Valse ideeën in mijn hoofd. Mezelf een beetje zielig denken. Arme ik. Maar nu was dat dus weg. Daarbij kwam ook het besef dat ik zelf altijd al voor dat gevoel had kunnen zorgen. Maar ik zag het gewoon niet. Dit was nou eenmaal hoe ik het altijd deed. Maar zelfs het grapje van de koffiepot precies leeg achter laten vond ik niet leuk meer. De overvloed en het weten dat er altijd genoeg was vond ik nu veel prettiger.
Ik merkte ook hoe het doorwerkte naar andere gebieden. Toen ik een paar dagen weg ging en koffie zette voor onderweg zag ik dat de koffie bijna op was. Even was er de gedachte: ik heb het toch pas over drie dagen weer nodig. Maar mijn dochter drinkt nu ook vaak de koffie die ik drink dus ik vulde hem bij. Zij zou nu ook geen tekort hebben. Niet dat ik het daarvoor deed maar ik besefte dat zij mee zou profiteren van de overvloed. Wanneer ze koffie zou zetten was het er gewoon. Meer dan genoeg. En wanneer ik weer thuis zou komen was er nog steeds genoeg..
Het leukste is dat ik nu overal overvloed opmerk. Ongemerkt zijn dingen veranderd. Dat ik, in zware bewoordingen, zelf de verantwoordelijkheid heb genomen voor mijn koffie heeft me veranderd. Ik regel ineens allerlei dingen die ik al jaren niet deed. Ik wilde gewoon dat anderen het voor me deden. Maar nu heb ik eindelijk ook geregeld dat mijn voorraadkast netjes is. Met precies de bakjes en doosjes die ik altijd al wilde. Uiteraard waren die precies in de reclame toen ik ze ging kopen. De archiefkast die ik zo graag wilde staat nu te pronken in mijn huis. De eerdere waar ik naar gekeken had waren allemaal kantoorgroen, veel te groot of half wat ik wilde. Niet mooi als je hem in je woonkamer wilt zetten. Degene die ik nu heb is bruin met een licht eiken bovenblad. Echt exact wat ik zocht. Ik wist niet eens dat ze bestonden in die kleur. En er zaten ook nog eens honderd nieuwe hangmappen in. Hoezo overvloed :D. Zelfs mijn bankrekening is een stuk voller. Mensen komen me ook helpen met klusjes die al een tijd lagen te wachten en ineens wordt alles geregeld.
Ineens is er rust. Vertrouwen. Heerlijk.
En dat allemaal alleen maar doordat ik nu mijn koffie bijvul. Lees: de verantwoordelijkheid neem voor mijn leven en niet meer afwacht tot een ander het voor me doet. Tom zegt het wel vaker. Het zijn niet de grote dingen in je leven die tellen en die verandering teweeg brengen. Het zijn die 1000 kleine dingen die je op een dag (niet) doet die tellen. De richting die je beslist te gaan. Slachtoffer of niet? Gelukkig of niet? Baas in eigen leven of niet? Stoppen met zeuren, stoppen met 'maar-en', stoppen met wachten tot anderen je komen redden. Het is jouw leven. Niemand anders kan het voor je leven.
Omdat ik eerder vond dat anderen bepaalde dingen voor me zouden moeten doen saboteerde ik mezelf. Dat zag ik nu duidelijk. Wat ik eerder ook schreef, ik liet zelf de koffiepot leeg achter en als ik hem dan moest bijvullen later was ik teleurgesteld dat anderen hem niet eens even hadden bijgevuld. Zelfs als er geen anderen waren. Ik deed het letterlijk mezelf aan. Arme arme ik. Moet alles zelf doen. (Jezus ik klink als een zeurende moeder hahaha). Maar nu is mijn hoofd tevreden. Of mijn denken zo je wilt. Blijkbaar is het tevreden met weten dat er altijd genoeg gaat zijn. (Even als nootje erbij: ik weet dat ik mijn denken ben. Zie het niet als iets buiten mijzelf of iets dat controle over mij heeft. Maar ik weet ook dat als ik het geen richting geef dat het als een kind van drie dan zelf maar iets gaat zoeken om overhoop te halen of oeverloos over te discussiëren).
Ik ben blij dat Tom het voorbeeld gaf. Kleine aanpassing in mijn hoofd, grote veranderingen in mijn leven. Van binnen naar buiten. Daar is ie weer. Het werkt altijd van binnen naar buiten.
Moraal van dit verhaal? Vul je koffie bij!! En geniet van het resultaat.
😀
-M
Vandaag: 1
