“Mam, ik moet voor school naar een museum. Ik heb van een vriendin een kaartje gekregen voor een museum bij haar in de buurt”. Kind twee meldt dat op een doordeweekse donderdag. “Oh leuk, naar welk museum ga je dan?” Ze kijkt me verbaasd aan. “Nee, ik ga niet ‘echt’ natuurlijk”. Het kaartje blijkt nodig voor het werkstuk dat ze er over moet schrijven. Informatie over het museum is makkelijk opgezocht en het werkstuk is ook zo klaar. Het enige wat ze nog even moet overbruggen is de selfie die in het museum gemaakt moet worden maar die besluit ze ‘vergeten’ te zijn mocht de leraar er naar vragen. Voor een andere opdracht had ze twee weken geleden al een werkstuk over de plaats moeten schrijven waar haar school staat. Dus hop, met een vriendin de stad in. Hele middag foto’s maken van plekken waar ze langs moet voor de opdracht. Daarna vult ze het vragenboekje in wat bij de opdracht hoort. Zouden leraren nou echt denken dat er nog kinderen zijn die dat zonder Google doen? Ik geloof nooit dat er eentje echt in de kerk naar een bepaald plakkaat is gaan zoeken.
Wel jammer eigenlijk. Ik vond dat vroeger altijd wel leuk. Niet perse dingen zoeken in kerken maar je kwam nog eens ergens. Het was in ieder geval leuker dan school. Alleen het invullen van de verplichte papieren er over was dan een minder prettige bijzaak. Of nog erger, een opstel er over moeten schrijven. Kind 2 vult ook een vragenlijst in. Vraag 1: Vond je deze opdracht leuk. ‘Nee”. Zou je meer van dit soort activiteiten willen. ‘Nee’. Omschrijf in het kort wat je van deze opdracht vond. ‘Saai’. Een ware nachtmerrie voor elke docent die de cursus ‘enthousiasmeren’ in de praktijk wil brengen.
Kind twee is gewoon niet zo in voor dat soort dingen. Ze is een type dat maar heel kort iets leuk vindt en daarna is het saai. En ze schroomt dan ook niet om dat te laten blijken. Op school was dat wel even een dingetje bij de beroepskeuze. Ze wil honderd dingen worden. Vindt honderd beroepen leuk. Voor even. Laatst vroeg ze, als ze bijvoorbeeld een succesvol cateringbedrijf had opgezet en ze vond het niet meer leuk, wat ze dan moest doen. Ik zeg “Nou lieverd, dan verkoop je toch de tent? Een goedlopende zaak daar zijn altijd wel mensen voor te vinden”. “ja”, zegt ze, “daar krijg ik dan zeker maar vijfhonderd euro voor ofzo?” “Nou het soort bedrijf wat jij net beschrijft kan wel miljoenen opleveren hoor.” Haar ogen beginnen te stralen. “Ik ga gewoon nieuwe bedrijven opzetten en verkopen. Dan blijft het altijd leuk ?”.
Zo leuk dat ze zo denkt. Ik kwam vroeger niet bij dit soort dingen op. Mijn ouders waren meer van doe nou maar iets wat iedereen doet. Maar dit kind gaat haar eigen weg. Heerlijk.
Vandaag: 1
