Zwemmen

Soms heb je van die dromen die blijven hangen. Vanmorgen werd ik wakker uit zo'n droom. Een vervelende droom. Dingen wilden niet gaan zoals ik wilde. Mensen werkten niet mee. Iedereen deed maar wat. En ik probeerde orde te houden. De mensen in mijn droom wilden dat Tom zou beginnen met een bepaalde workshop maar ze waren niet klaar. Ze gingen niet zitten, deden allerlei dingen tussendoor, waren bezig met de radio en kinderen en klagen en boos zijn en regels en 'hoe het hoort'. In mijn droom was Tom boven en ik ging naar hem toe om te vragen wanneer hij zou beginnen. "Dat is aan hen" zei die. "Als ze niet klaar zijn kan ik niet beginnen." Hij was de enige die kalm was.

Toen ik wakker werd besefte ik dat ik zelf 'de mensen' was. De laatste weken zijn vrij rumoerig geweest. Op mijn werk, prive, overal veranderingen en gebeurtenissen die me veel over mezelf laten nadenken. Gebeurtenissen ook die me dwingen eerlijk te zijn naar mezelf toe. Je kunt niet bepaalde dingen weten en dan bijvoorbeeld nog steeds andere mensen de schuld geven van zaken of anderen iets verwijten. Maar in de praktijk valt dat niet mee. Er gebeurde iets een paar weken terug en ik was kwaad. Echt kwaad. En verdrietig. En onrustig. Verontwaardigd ook. Wat diegene had gedaan was iets wat ik zelf nooit zou doen. Een moraalridder op mijn pad. En oh wat keurde ik het af wat diegene deed. Die zou mij wel even vertellen hoe ik me diende te gedragen.

In principe is het bij mij zo dat zodra ik iets heb met een ander dat de ander op dat moment buiten schot is. Ik weet dat het gaat om iets bij mij. En niet op een dooddoener manier. Ik weet het echt. Maar oh wat was dat moeilijk in dit geval. Het duurde echt even voor ik besefte dat ik zelf precies hetzelfde wilde als de ander. Niet op hetzelfde gebied. Maar nog steeds was de basis dat ik afkeurde hoe deze persoon dacht over hoe dingen moesten zijn. De ander was fout en ik was goed. Ook al zou ik het nooit uiten naar de ander. Ik wist van mezelf dat ik er zo over dacht. Goed en fout is echt een bitch.

Al met al was die gebeurtenis de start voor een paar rumoerige weken. Ik heb hier echt mee geworsteld. Wilde niet voor mezelf toegeven dat het zo was. Alles kwam voorbij. Moraal, loyaliteit, schijn. Ik was ook erg teleurgesteld in mensen. Dat alles zo nep was. Zo'n dun laagje van 'we gedragen ons netjes'. Maar oh wee als je je niet gedraagt zoals het hoort.
Ik verweet het de hele mensheid.

En toen was er het moment dat ik een transcript aan het uitwerken was van de laatste verdiepingsdag. En ineens viel het kwartje. Van binnen naar buiten. Altijd. Hij vertelde over de loop. Over perceptie en de projectie daarvan. Je leven. Alles in je leven. Vanuit mijn perceptie. En kut. Mijn perceptie zei dat mensen fout waren. Nogal. En het was dus niet zo gek dat ik dat terug kreeg. Bleh.
________________________________________
Terug naar mezelf dus.

Het stuk hierboven schreef ik ruim een week geleden. Mensen vroegen al wanneer er weer een stukje kwam. Maar ik schrijf altijd wanneer dingen voorbij zijn. Er gebeurt iets en ik kijk terug. Maar nu bleven dingen gebeuren. Wanneer ik al schreef gebeurden alweer nieuwe dingen waardoor alles weer anders werd. Dingen in mezelf.

Ik vertelde laatst ook aan iemand die ernaar vroeg hoe het nou kon dat dingen zo snel gingen bij mij; Nou....Ik heb elke dag Wake Up Course. Niet een keer in de maand en dan een maand rust. Niet de luxe om te zeggen: "Ik sla een maandje over hoor. Ik moet het even verwerken." Ik LEEF dit. En dat wil ik ook. Dat is niet zwaar. Het vraag aandacht. En die aandacht aan jezelf geven is moeilijk soms. Er zijn zoveel dingen die aandacht vragen. Werk, kinderen, ouders, huishouden. En vroeger verdeelde ik dat in vakjes. Ik was daar Monica-de-werknemer en daar Monica-de-moeder en daar Monica-degene-die-alles-regelt. Maar nu is dat niet meer. Nu ben ik Monica.

Dit weekend was er Wake Up Course. En ik realiseerde me maar weer eens hoe ontzettend belangrijk en nodig die is. De dingen waar de mensen mee komen zijn groot. Grote veranderingen. Maar ook kleine veranderingen met veel impact. Dingen waar mensen eerder misschien van in paniek zouden zijn geraakt daar gaan ze nu heel anders mee om. Iemand vroeg laatst ook of ie niet in plaats van de Wake Up Course elke maand naar een verdiepingsdag kon gaan. Maar dat is niet hetzelfde. De mensen die naar de verdiepingsdagen komen willen juist vaak de Wake Up doen. De verdiepingsdagen zijn aanvullend. En niet zo persoonlijk als de Wake Up Course.

Laatst vroeg iemand hoe ik de Wake Up Course zie. Voor mij is het een diamant. Het is de plek waar je uitkomt als je 'spiritueel' volwassen bent. Behoefte hebt aan echtheid. Niet meer alleen bevestiging komt halen van wat je toch al dacht maar open bent voor nieuwe, diepere inzichten. Voorbij de behoefte om overal op facebook 'mee eens' of 'klopt', achter te schrijven. Ter bevestiging van wie je bent. (Als je het vervelend vindt dat ik dit schrijf dan ben je daar nog niet voorbij
;-p. ) Andere workshops beantwoorden misschien aan de behoefte aan erkenning en liefde en vooral veiligheid en dat is ook fantastisch. Maar er komt een moment dat je beseft dat wanneer je die liefde en veiligheid ergens anders haalt dan bij jezelf dat het niet echt blijft hangen. Dat je afhankelijk wordt voor die veiligheid van degene die de cursussen geeft. Dan wil je steeds naar een nieuwe workshop omdat je potje liefde in het gewone leven zo snel weer op is geraakt. Dan ga je naar zo'n workshop en dan 'kun je er weer even tegen'. Gebed zonder end.

Wat bij Tom anders is is dat je het ECHT in jezelf gaat vinden. Zelfvertrouwen. Geen afhankelijkheid. Als hij al wat geeft is dat het oprechte vertrouwen/weten, dat je het kunt. Dat je het in je hebt. En dat werkt door. Of zoals Tom zo liefdevol kan zeggen: "Je bent geen idioot!! Je bent bewustzijn!!

Laatst bedacht ik me dat veel mensen vooral in hun hoofd spiritueel doen. Maar in de praktijk, als je naar hun echte leven gaat kijken komt er weinig uit. Het is als iemand die alle boeken leest die er maar te vinden zijn over zwemmen. Zo iemand weet ALLES over zwemmen. De technieken, de beschrijving van hoe het voelt, wat je er voor nodig hebt, wat de beste manier is om er aan te beginnen, alles. Maar in de praktijk zit ie gewoon op zijn stoel. Hij heeft nog nooit gezwommen. En dat hoeft ook niet want hij 'weet' het tenslotte allemaal al? Maar op een gegeven moment gaat zo iemand door de mand. Er gaan mensen zijn die wel het zwembad in duiken. En dan staart ie daar naar en voelt zich ongelukkig. 'Zij wel". En hij wil nu ook zwemmen. Maar eerst nog maar even nog een ander boek halen over zwemmen. Voor de zekerheid. En de mensen in het zwembad beginnen te roepen. "Kom er ook in, het is leuk". Maar dan op dat moment word je geconfronteerd met je overtuigingen. Dan herinner je je misschien dingen uit je verleden. Dingen die je ouders of leraren hebben gezegd over zwemmen. Over gevaar. Over hoe het hoort. Je ontdekt dat je eigenlijk niet eens weet hoe je ZELF over zwemmen denkt. Dat je steeds braaf hebt gedaan wat hoort. Wat je is gezegd. En bent gaan geloven dat dat inderdaad is hoe het hoort. Maar nu mensen aan je beginnen te vragen waarom je niet gewoon lekker komt zwemmen komt de tijd om eerlijk te zijn. Er zijn geen nieuwe boeken meer. Je leest al tijden dezelfde dingen. Het wordt tijd voor de praktijk. Tijd om in het water te springen en kijken of je het inderdaad kan. En dat voelt eng. Want kun je inderdaad echt op jezelf vertrouwen? Of heb je jezelf voorgehouden dat je het wist? Eerlijkheidsvragen.

Eerder schreef ik dat ik vroeger ook zo iemand was die het allemaal al wist. Ik ging naar de workshops van Tom en anderen. Maar niet voor mezelf eigenlijk. Ik wist het eigenlijk allemaal al. Ik hoefde niks meer te leren eigenlijk. Eigenlijk, eigenlijk, eigenlijk. Maar eigenlijk hield ik gewoon het verhaal hoog. Het is veel veiliger om te zeggen dat je het weet en zo buiten schot te blijven dan toegeven dat je het helemaal niet weet. Je denkt dat je doodgaat als je het toegeeft. Want dan weet iedereen dat je het helemaal niet wist. Dat je gewoon een nono was net als de rest. Bye bye status. Alleen maar je kale simpele zelf zijn lijkt niet genoeg.

Ik ben zo blij dat ik uiteindelijk toch het water in ben gedoken. Er gebeurt namelijk niks als je het doet. En de anderen die al wel in het water zitten zijn met alle liefde bereid om je in de praktijk te helpen zwemmen als je het toch even niet weet. De wake up course is een persoonlijke begeleiding voor degenen die het bad in zijn gedoken. Het is nog niet zo druk in het bad. Er zitten vooralsnog veel mensen aan de kant. Sommigen hebben nog niet eens hun zwemkleren aan. Maar steeds meer mensen 'weten' hoe ze moeten zwemmen. Steeds meer mensen gaan het water in. Steeds meer mensen dus ook die elkaar vanuit echte ervaring kunnen supporten bij het zwemmen. En net als bij zwemmen is het met de Wake Up Course niet klaar als je er eenmaal in zit. Het is niet zo dat je niks meer hoeft te doen. Als je in het water zit zul je echt moeten zwemmen. Anders zak je naar de bodem. Maar gaandeweg leer je hoe je kunt drijven. Hoe je zonder al te veel moeite gewoon heerlijk ontspannen kunt drijven. Met de stroom mee. Zonder angst.

Ik zou zeggen: Kom erin!! Het water is lekker 😀

❤️

-M