Jaaaaaaaaaaa!!! We hebben net alle data gepland voor de komende Wake Up Courses. Altijd even een secuur klusje. Maar de agenda is geregeld. Tot dik in 2019 al. Inmiddels zijn we al beland bij Wake Up Course 22!! Zo veel groepen al geweest. Zoveel mensen die echt heel serieus bezig zijn met wakker worden. Één groep is er zelfs al bij vanaf het begin, toen het nog de Terugkeerserie heette. En ook bij de andere groepen zijn een aantal Pioniers die er al vanaf het begin bij zijn. De echte die-hards :D. Sowieso stoppen de meeste mensen niet meer met de Wake Up Course wanneer ze er eenmaal mee begonnen zijn.
Want Wakker Worden gaat lang niet altijd makkelijk. Wanneer je kijkt naar heel veel spirituele groepjes en stromingen dan ga je bijna geloven dat Wakker Worden alleen maar gaat over liefde en acceptatie. Als je nou maar liefdevol bent en alles accepteert dan word je vanzelf gelukkig. Nou vergeet het maar! Vanavond nog las ik een stukje van iemand die al jaren allerlei dingen accepteerde. En liefdevol bleef kijken naar het onvermogen van haar familie om te zien dat haar zienswijze toch echt de enige juiste was. Hun afkeuring van haar persoontje was ze ze al jaren steeds weer aan het vergeven. Totdat de bom barstte. Wat ze wilde was erkenning. En dat kreeg ze niet. En nu had ze ze eindelijk ongezouten de waarheid verteld. Haar waarheid. Haar brief stond vol van afkeuring. Haar familie was fout. Hun beeld van spiritualiteit was fout. Hun levensstijl was fout. Ze deden niet genoeg hun best om haar te begrijpen. Zo veel afkeuring. Maar het enige wat ze zag was de afkeuring van hun naar haar toe. Dat ze het zelf ook deed zag ze niet.
Dat is een van de vervelende dingen die je ontdekt tijdens de Wake Up Course. Je gaat jezelf ontdekken. En alles wat je volhoudt gewoon omdat het je beter uitkomt. Het is natuurlijk veel gemakkelijker om anderen verantwoordelijk te houden voor alles wat niet lekker loopt in je leven dan dat je naar jezelf kijkt. Maar op het moment dat je wilt dat anderen veranderen ben je de lul. Op dat moment heb je jezelf namelijk afhankelijk gemaakt van die anderen. Pas wanneer die anderen veranderen kun je gelukkig zijn. Eventjes dan. Want daarna moet je iedereen weer in de gaten houden of ze nog wel precies zo leven als jij hebt voorgeschreven. Ondoenlijk.
Vroeger was ik zelf ook zo. Ik vond dat ik het recht had om anderen terecht te wijzen als ze iets deden wat in mijn ogen niet goed was. Iedereen in mijn omgeving deed dat ook. Dus dat was normaal. Dacht ik. Maar ik kreeg er steeds meer strijd mee in mezelf. Ik heb namelijk bij mezelf ingebakken dat ik een ander nooit, maar dan ook nooit iets zal verbieden of voorschrijven over diens eigen leven. Dat zit in mijn blauwdruk. En als iets in je blauwdruk zit en je leeft een half leven het tegenovergestelde van zoiets dan gaat dat wrikken. Ik merkte dat voor het eerst toen ik een vriendje van me uitkafferde omdat ie iets uit elkaar had gehaald. Op het moment zelf realiseerde ik het me niet eens maar ik weet nog zijn geschrokken gezicht. Hij zei niks maar een paar dagen later maakte hij het uit. Pas later besefte ik dat het daarom was. In zijn wereld gingen mensen helemaal niet zo met elkaar om. Voor mij was het normaal om iemand zo terecht te wijzen. Hoe durfde hij!! Ik was toen twaalf.
Het heeft nog jaren geduurd voordat ik dit echt doorhad. Jarenlang was ik mensen aan het afkeuren en manipuleren. Ik wilde eigenlijk gewoon erkenning. Goedkeuring. De ellende is dat als je anderen afkeurt je jezelf dus boven die anderen plaatst. Je jezelf beter acht dan die anderen. Minachting van anderen was in mijn omgeving normaal maar ik besefte niet de impact. Totdat ik begreep dat die minachting en de afkeuring alleen maar konden voortkomen uit onzekerheid. Als je niet onzeker bent heb je namelijk niet zoveel goedkeuring nodig. En de mensen in mijn omgeving hadden heel veel goedkeuring nodig. En op het moment dat die niet kwam werden ze echt naar. Ze deden heel zelfverzekerd maar ik ging zien dat ze dat helemaal niet waren. Er was maar een klein prikje nodig en de ballon knapte.
En toen kwam natuurlijk het moment van de waarheid voor mij. Was ik zelf eigenlijk wel zo zeker? Mijn leven lang (ik was nog steeds twaalf) had ik mezelf als heel zeker voorgedaan. Ik wist tenslotte alles beter. Maar was dat wel echt zo? Dat voor mezelf toegeven was het moeilijkste wat ik ooit heb gedaan. Zelfs toen ik het toegaf veranderde ik nog niks. Ik reageerde nog steeds hetzelfde naar mensen. Maar bij mij vanbinnen werd het steeds lastiger. De strijd in mezelf was echt enorm. Het voelde als mijn leven opgeven. Mijn identiteit. Alles wat ik was. Of dacht te zijn. Ik had ook geen voorbeeld van hoe het anders kon. Pas veel later vond ik het vertrouwen dat nodig was. Bij de Terugkeerserie van toen. Bij de eerste serie begon ik als iemand die het allemaal al wist. Ik had eigenlijk niemand nodig. Misschien kon iemand nog wat van mij leren. (Haha wat een arrogantie 😉 )Mijn basis was niet goed. Ik wist dat ik echt mezelf moest gaan zijn. Mezelf moest gaan accepteren. Maar fuck wat was dat moeilijk. Ik was tenslotte al coach. Niemand hoefde mij iets te leren. Maar de ellende met Tom is dat je van hem wilt leren. Zelfs als je dat niet wilt toegeven. Ik wilde rust. Ik wilde niet meer mezelf groot hoeven te houden. Niet meer toneelspelen. Eigenlijk wilde ik wel hulp. Iemand die me gerust zou stellen als ik het moeilijk had. Iemand waar ik vragen aan kon stellen. Waar ik niet de wijze hoefde te zijn. Onzeker kon zijn. Gelijk zijn. Geen minachting meer. Ik wilde het niet meer. Bij de Terugkeerserie was het voor mij pas veilig om daarmee te beginnen. Tom deed namelijk niet zijn best om iets te bewijzen. Hij verbeterde me ook nooit. Keurde niets af. Het voelde zelfs een beetje als een geheimpje delen. Hij wist dat ik niet was wie ik speelde maar hij liet me begaan. En daardoor verdween de behoefte om die rol te spelen. Ik kon net zo goed mezelf zijn want hij had me toch al door.
En waar je dan mee geconfronteerd wordt is de afkeuring naar jezelf toe. Als de ander niet afkeurt wat je doet heb je alleen jezelf er nog maar mee. Niet leuk. De neiging ontstaat namelijk om de ander kwalijk te nemen dat ie niet meespeelt. Het is totaal anders dan alles wat je tot nog toe gewend was. Als alle maatschappelijk gewenste praatjes die je gewend was, alle rollenspellen niet meer werken, geen effect meer hebben, geen indruk meer maken, dan zakt de grond onder je voeten weg. Je houvast. Ik wist hoe ik moest leven omdat iedereen altijd braaf meespeelde. Ik wist precies hoe ik mensen kon bespelen, hoe ik indruk kon maken. En toen was daar Tom die daar niet van onder de indruk was. Terecht.
In 2011 logeerde ik twee weken bij Tom. Ik besefte al snel dat de enige manier om een echte band met Tom te hebben eerlijk zijn was. Wanneer ik het niet zou zijn zou het ook niet erg zijn maar dan konden we niet meer zijn dan oppervlakkige kennissen. Het was aan mij. Dat was het moment dat ik alle maskers liet vallen. En daar zat ik dan. Als mij. Letterlijk alles begon op dat moment opnieuw. Ik was net weg bij mijn vriend. Had geen huis, geen meubels, geen idee hoe het verder moest. Maar ik had mezelf. En voor het eerst vertrouwde ik echt op mezelf. Niet gemaakt. En dat werkte door. Binnen die twee weken vond ik een huis én kreeg ik van alle kanten meubels zodat ik dat huis volledig kon inrichten. Het was een rumoerige tijd maar ik had mijn onderstroom teruggevonden. Dat wat ik als klein kind altijd had gevoeld. Dat wat er altijd was. Dat waar ik altijd op kon vertrouwen. Mezelf.
Eindelijk rust
Dankjewel Tom.
Vandaag: 1
